Een aantal jaar geleden had ik voor mezelf een flinke burn out gecreëerd. Veel te lang al liep ik met spanningen en bleef ik doen wat ik altijd deed, totdat het echt niet meer ging. Ik werd overweldigd door boosheid en verdriet en ik huilde, huilde, huilde. Wel 30 keer op een dag begon ik, schijnbaar uit het niets, te huilen. Ik kon het met de beste wil niet meer tegen houden. Ik huilde thuis op de bank, maar ook als ik de hond ging uit laten, tijdens het boodschappen doen of gewoon in de auto. Het overviel me volledig! '

Natuurlijk was ik meteen naar de huisarts gegaan en uiteraard kreeg ik een doorverwijzing voor een psycholoog, Cognitieve Gedragstherapie. In het begin leek dit wel enigszins te helpen. Ik voerde trouw alle opdrachten uit die ik van haar mee kreeg, maar na een tijdje stagneerde het herstel. Een doorverwijzing naar een Psychotherapeut was de volgende stap. Hier kreeg ik na het intake-gesprek te horen dat ik weliswaar een zeer geschikte kandidaat was voor schema-therapie, maar dat dat betekende dat ik de komende 2 jaar elke 2 weken op gesprek moest. Ik moest me voorbereiden op een pittige en zware periode, was het advies. Ik had al een heel jaar huilen achter de boeg en zag het eigenlijk helemaal niet zitten om nog 2 jaar zo door te gaan. Inmiddels was het huilen zo erg geworden dat het de standaard reactie leek voor alles. Als ik verdriet had of boos was huilde ik, maar ook als ik moe was of gefrustreerd of iets moes doen waar ik tegenop zag. Ik heb me dan ook vriendelijk bedankt voor die schematherapie!

Ik kwam in contact met een Hypnotherapeut en het eerste wat zij deed was die emoties, die zo zwaar aanvoelden en blijkbaar niet te stoppen waren, reguleren naar een hanteerbaar niveau. Dat was zo'n opluchting! Ik hoefde niet meer te huilen en ik kreeg steeds meer energie voor andere dingen. En dat met slechts één sessie! Dit was een echte stap naar herstel! En vanaf dat moment ging het alleen maar beter en beter.